Vrijspreker: Onderdanen zijn nogal vatbaar voor logische denkfouten. Hoe kan een kundig heerscher daar misbruik van maken?

Opperdienaar: Goede vraag. Laat ik vandaag eens de conjunction fallacy onder de loep nemen.

Als mensen de volgende situatie wordt voorgelegd (dit voorbeeld komt uit 1980):

Linda is 31 jaar oud, vrijgezel, heeft een uitgesproken mening en is erg intelligent. Ze heeft filosofie gestudeerd. Als student was ze diep begaan met vraagstukken als discriminatie en sociale rechtvaardigheid en nam deel aan anti kern energie demonstraties.

Vrijspreker:U sprak laatst iemand uit India die vertelde hoe zijn vader met de roverheid in India omging

Opperdienaar: Zijn vader had hem verteld dat als hij in India een stempeltje nodig had van een heerscher om iets te mogen doen met zijn eigen eigendommen, hij nooit alleen naar de apparatski toe ging. Hij nam altijd iemand mee. Iemand die een bekende was van de apparatski was het beste, maar die heb je niet altijd voorradig. Maar zelfs een willekeurig persoon is goed. Deze persoon gaat eerst proberen de vergunning te regelen terwijl zijn vader op de achtergrond bleef. 

Vrijspreker: Waar dient dit voor?

Opperdienaar: De helper geeft de aanvrager status. Als je met een heel gevolg binnenkomt is dat natuurlijk nog beter. De apparatski heeft voelt zich kleiner worden en de aanvrager groter. De overheid en mensen die zich er toe aangetrokken voelen, zijn toch van 'het recht van de sterkste' en hebben niet zo'n benul van eigendomsrechten. Als je met 5 man binnenkomt en er uitziet alsof je eigenaar van de tent bent, dan binden ze sneller in.

Vrijspreker: Een goede praktische tip voor de lezer, die krijg je niet vaak van de Opperdienaar, meestal alleen maar theoretisch gezwam

Opperdienaar: Ik zit hier natuurlijk niet mijn eigen glazen in te gooien, wij van de overheid hebben namelijk nog een betere vriend voor statuswinst. Onze onzichtbare vriend is de staat of het algemeen belang. Wij kijken de onderdaan aan en zeggen: 'Helaas kunnen *we* dat niet toestaan vanwege het algemeen belang'. Soms gebruiken we de term 'we' zelfs zo breed dat het de vergunningvrager zelf omsluit als een warme deken. "Waar denken we dat we mee bezig zijn?" en dan weten we allemaal uit wat voor mond dat komt. De onderdaan schrikt terug en probeert zich een voorstelling te maken van de menigte achter de term 'we' en hij kijkt naar het imposante gebouw waar de apparatski in zit. Dan realiseert hij zich dat hij slechts met 1 vriend gekomen is.

Vroeger zei de heerscher nog dat hij dat uit naam van god niet kon toestaan. Dan bibberde de onderdaan helemaal weg. In een land als nederland is dat nog steeds zo. Je krijgt een dwangbevel van de koning en die roept dan 'Got mit uns'. Haha, ga daar maar eens tegenin.

Vrijspreker: Daar gaat de tip

Vrijspreker: U wilde wat zeggen over schuld en boete. Was dat geen boek uit 1866 van de beroemde russische auteur Fjodor Dostojevski? 

Opperdienaar: Alles draait om schuld en boete bij uitbuiting. Geweld komt pas op de 2e plaats als dat niet werkt. Als je als heerscher werkelijk het pistool werkelijk uit de holster moet halen, dan zit je dicht bij het einde van zijn heerschersschappij. Dit kun je ook in het klein zien aan statistieken over bijvoorbeeld de kans dat mensen om het leven komen nadat ze een vuurwapen kopen. Die kans neemt toe. Een argument dat heerschers vaak gebruiken om onderdanen bij verdedigingsmiddelen vandaan te houden. Kijk onderdaan, de statistieken tonen aan dat je doodkansen toenemen als je een vuurwapen koopt, dus we gaan dat maar verbieden (met vuurwapens) voor je eigen veiligheid.

Vrijspreker: Ooit was er een serie stripboeken waarin een generaal altijd probeerde de macht te grijpen

Opperdienaar: Heel herkenbaar dat stripverhaal, ik heb ze altijd met plezier gelezen. Het fort met de maarschalk, de sergeant, de mitrailleurschutter (die echter maar zeer zelden mag schieten) en de cipier, die de generaal telkens in de cel stopt en hem dan nutteloze cadeautjes geeft na de zoveelste mislukte poging van de generaal de macht te grijpen.

Vrijspreker: U zag laatst een discussie tussen een paar politici en een anarchist in het lokale winkelcentrum

Opperdienaar: De politici hadden een springkussen opgesteld voor de kinderen midden tussen de winkels. De ouders die boodschappen moesten doen bij de vrijwillige markt, moesten toezien hoe hun kinderen naar het springkussen renden. Als de ouders de kinderen terug kwamen halen, sloegen de politici toe, met een aantal vragen over wat de ouders graag gedaan zouden zien in hun territorium.