Vrijspreker: Hebben sancties ooit wel eens het gewenste doel bereikt?

Opperdienaar: Allereerst moet je begrijpen dat de gesanctioneerde bedrijven niet worden afgepakt. De eigenaar mag ze alleen niet meer gebruiken of verkopen. Bedrijven blijven in bedrijf, maar worden slecht gerund. Hierdoor worden ze langzaam minder waard. De gedachte is dan dat de eigenaar zijn heerser onder druk gaat zetten om zijn koers te wijzigen. 

Als voorbeeld, Chelsea football club, eigendom van een Rus, kan geen nieuwe spelers meer kopen. Dus als het 20 jaar duurt, zijn het allemaal bejaarden die in Chelsea spelen. De enige manier om het erger te maken is om het door de overheid te laten managen.

Als je kijkt naar de empirische resultaten van boycots, blokkades en sancties zijn die niet bepaald hoopgevend.

1. Duitsers werden doodgehongerd van 1915 tot 1919, eindigend in het verdrag van Versailles dat de basis was voor de volgende wereldoorlog.
2. Irak een blokkade die waarschijnlijk 500.000 kinderen doodhongerde. Volgens Madeleine Albright, 'a price worth it'. Resulteerde dit in een opstand tegen Saddam Hoessein? Nee waarschijnlijk schaarde de bevolking zich verder achter hun heerser, nu overtuigd dat de buitenlanders inderdaad duivels zijn.
3. Zuid Afrika werd door bijna de hele wereld geboycot om het apartheidsregime af te schaffen. Je kunt argumenteren dat dit gelukt is, maar tijdens apartheid vluchtten zwarten uit landen zonder apartheid naar Zuid Afrika voor een beter leven, nu is de apartheid weg en vluchten ze juist weg uit Zuid Afrika. Geef ze eens ongelijk als de president als favoriete lied heeft: "Bring me my machine gun"
4. Olie blokkade van Japan voorafgaand aan WWII, een land zonder natuurlijke hulpbronnen, dus erg afhankelijk van import. Je zou zeggen "Zo op de knieën te krijgen". Gevolg? Pearl Harbor en kamikaze piloten die doorvochten tot vlak voordat de atoombom viel.
5. Venezuela. Heeft de bevolking hun snode heerser al verwijderd? De dochter van Chavez is de rijkste vrouw van het land.
6. Cuba. 50 jaar met sancties, maar Castro at er geen boterham minder om en zijn familie bleef/werd steenrijk
7. Iran, ik wacht nog steeds op de volksopstand

Kortom, empirisch gezien werkt het niet. Wat wel werkt, zoals in Joegoslavië, is afscheiding. Na afscheiding is het gelijk vrede. Zolang verschillende partijen over de controle van het centrale machtsapparaat vechten, komt er geen einde aan het lijden.

Vrijspreker: Het lijkt er eerder op dat de heersers succesvol een zondebok aangereikt krijgen voor de economische malaise.

Ook voor de boycottende partij is het handig, Biden geeft de schuld van de enorme prijsstijgingen aan Putin. Net zoals de plandemic de mogelijkheid bood economische malaise op het virus af te schuiven op het virus via de katalysator van de lockdowns. Virus, lockdowns, malaise. Het virus krijgt de schuld, niet de lockdowns van de overheid. Vijand, boycot, malaise werkt hetzelfde. De vijand krijgt de schuld van de malaise niet de boycot van de roverheid. 

Opperdienaar: Empirisch lijkt het er op dat boycots en sancties alleen het standpunt verharden dat de vijand oer en oer slecht is en vechten tot de laatste man een noodzaak.

Vrijspreker: Is er principieel nog wat over te zeggen?   

Opperdienaar: Het is collectivisme van de overheid. Dus je weet gewoon dat als je bijvoorbeeld iedereen met een Russisch paspoort zijn eigendommen afpakt, onafhankelijk van hun standpunt, dat je dan Poetin alleen maar meer supporters geeft. Het is heel iets anders dan bedrijven die zich terug trekken uit het gebied van een regime omdat ze de overheid onwerkbaar vinden.

Het kan natuurlijk ook niet zo zijn dat protectionisme, het moeilijk maken van import, tegelijkertijd goed is voor je eigen industrie, maar ook als straf kan dienen als je het oplegt aan andere landen. Als het afsnijden van import goed is voor je eigen industrie, dan zouden landen als Iran en Cuba nu steenrijk moeten zijn.

Comments: