Vrijspreker: U vindt het interessant om mensen die met de vinger naar een schuldige wijzen onder de loep te nemen.

Opperdienaar: Ze bieden een schat aan informatie inderdaad. Het oude gezegde: “Als je met 1 vinger wijst, wijzen er 3 terug”, zegt het al. Eigenlijk geeft die éne vinger nog de minste informatie. Neem de actrice Meryl Streep. Ze wees met die ene beschuldigende vinger naar Donald Trump omdat hij een handgebaar maakte dat leek op het belachelijk maken van een verslaggever. Dit was het moment waarbij ze het kwaad regelrecht in de ogen keek.

Dat moment had ze niet gehad toen door haar gesteunde politici oorlogen lieten voeren op basis van leugens, genocide in Jemen ondersteunden, gevangenen lieten martelen of Amerikaanse burgers zonder proces opbliezen. Nee, Meryl Streep voelde de behoefte om haar platform te gebruiken om iedereen te waarschuwen voor de Oranje Führer toen deze een 'handgebaar' maakte. De mensenkennis van deze actrice werd duidelijk toen ze de -inmiddels door vele vrouwen van verkrachting beschuldigde- film producent Harvey Weinstein 'god' noemde, gevolgd door 'de straffer, oude testament stijl'. Iedereen wist van zijn gedrag, maar toen het naar buiten kwam wist Meryl Streep natuurlijk nergens wat van af. 'Ich habe es nicht gewusst', altijd hetzelfde met die socialisten.

Het geldt waarschijnlijk voor alle onderdanen in meer of mindere mate, maar voor degenen die op een schild gehesen worden des te meer lijkt het. Het wordt uitvergroot.

Vrijspreker: Maar hoe slaat het op de beschuldiger terug?

Opperdienaar: Er is een speciale reden dat ze een blinde vlek hebben voor het gevaar dat ze aanwijzen. Het heeft natuurlijk alles met projectie te maken. Het is de reden waarom iemand uit Loenen zich zorgen maakt over de uitbuiting van koffieboeren aan de andere kant van de planeet, terwijl hij zelf de tering belast wordt door zijn eigen overheid, maar alleen wat meer overhoudt omdat zijn productiviteit hoger is dan die van de koffieboer. De reden waarom onderdanen vaak een enorme reactie hebben op dierenleed, maar niets voelen bij menselijk leed (denk Volkert van der Graaf, de dieren activist die mensen doodschoot). Het is een soort empathische verziendheid. Op afstand zie je de projectie van je eigen probleem heel scherp, maar deze problemen in jezelf onderkennen is onmogelijk.

Neem de Filipijnse president Duterte. Die heeft een enorme hekel aan drugsverslaafden, wat al 5000 mensen het leven kostte. Waarschijnlijk is hij dus zelf ergens verslaafd aan, wat hij moeilijk onder ogen kan zien. ‘Macht’ is dan één van de eerste dingen die in mij opkomt. Recentelijk wees hij nog een andere schurk aan: ‘corruptie’. Hij gaf onderdanen een vrijbrief corrupte ambtenaren neer te schieten en beloofde dat ze dan niet naar de gevangenis hoefden. Dat lijkt me een schot voor open doel.

Ook mensen die maar blijven geloven in een klimaat catastrophe, hebben denk ik last van interne opwarming of zo. Een ontsteking met licht koorts misschien.

Niet alleen welke schurken ze zien en anderen voor waarschuwen, ook de rampen die ze zien en de hoaxes waar ze intrappen, zijn een bron van informatie. Zelfs de ‘fact checks’ die bijvoorbeeld Snopes doet op grappen van de satirische site BabylonBee zijn een raam in de ziel van de ‘fact checker’. Welke persoon gaat onderzoeken of het bericht “CNN koopt grote wasmachine om het nieuws te ‘spinnen'” juist is?

Vrijspreker: Hoe belangrijk is het voor onderdanen om die valse realiteit in stand te houden?

Opperdienaar: Heel belangrijk. Het doet fysiek pijn

als hun beeld van de realiteit wordt verstoord. Het is dan belangrijker om de realiteit aan te passen. Stel je hebt een beeld van jezelf als slachtoffer en de realiteit wil niet meewerken. Dan bedenk je gewoon haat misdaden tegen jezelf. De media werkt mee. Ze rectificeren het niet eens als het ontdekt wordt.

Comments: