Vrijspreker: Libertariërs wordt vaak verweten dat ze niet pragmatisch zijn en dogmatisch aan hun principes vasthouden zelfs als dit tot ellende leidt.

Opperdienaar: Ja, Darryl Cooper vergelijkt het dogmatisme van libertariërs zelfs met communisten:

De fout zit al in de aanname dat je een ideologie aanhangt om iets te bereiken nadat je de ideologie geïmplementeerd hebt via centrale planning. Als je in de huidige samenleving opgroeit klinkt dat heel vanzelfsprekend, wat zou je anders met een ideologie moeten? Je begint met waar je uit wilt komen en rekent terug naar wat voor praatjes en ideologie je daar bij moet verzinnen. Voor politici is het zelfs alleen maar strategie: Ik wil macht, wat moet ik zeggen om dat te krijgen? Het maakt totaal niet uit of het waar is of niet. Critici zien libertarisme als religie "Een dogma dat uit de lucht komt vallen en waar je in gelooft, waar het ook toe leidt."

Deze mensen kijken vreemd op van iemand als Einstein die ooit werd gevraagd of hij bang was dat het experiment met de zonsverduistering zou aantonen dat zijn theorie niet klopte. Einstein antwoordde:

"Then I would have been sorry for the dear Lord; the theory is correct," 

Het puur redeneren naar de gevolgen heet ook wel gevolgenethiek en er zijn ook veel libertariërs die het aanhangen. Dit zijn vaak libertariërs die weer vertrekken als ze door krijgen dat libertarisme iets van de lange termijn is omdat het dat is wat overblijft als je alle tegenstrijdigheden weglaat en alle bullshit geprobeerd hebt. Dan worden ze aanhanger van iets wat wel een realistische kans maakt er snel door te komen, zelfs als daar fouten in zitten. Dan hebben ze tenminste het idee dat ze invloed hebben en tenminste de goede kant op gaan. Maar het lijkt me dat als je de wind in de rug wilt hebben, je beter socialisme kunt aanhangen.

Het punt is echter dat je ook niet in de wetten van Newton gelooft vanwege de gevolgen. Ze zijn nu eenmaal relevant voor als je bijvoorbeeld op een fiets stapt. Hardcore principiële libertariërs geloven dat het weglaten van tegenstrijdigheden ook tot de beste samenleving leidt. Dat het gemakkelijker is om te handelen volgens deze principes en dat dit eenvoudiger tot een betere samenleving leidt, dan dat je dat probeert uit te rekenen via gevolgenethiek. Het verschil wordt duidelijk bij het volgende voorbeeld:

1. Het minimumloon overtreedt libertarische principes, omdat het met geweldsdreiging een inbreuk maakt op eigendomsrechten 

2. Het minimumloon leidt tot meer werkeloosheid.

Het eerste hardcore principiële standpunt laat misschien de gevolgen buiten beschouwing maar is gemakkelijker te verdedigen dan het tweede, dat altijd tot eindeloze discussies leidt. Meestal is dat van methodologisch zwakke broeders die een onderzoek aanhalen van land X waar ze het minimumloon invoerden waarna de werkeloosheid niet opliep. Maar het blijft niet noodzakelijk beperkt tot dat soort zwakke broeders (er zijn de nog zwakkere broeders die gewoon beweren dat het minimumloon tegen de armoede helpt). De economie is echter een ongelofelijk complex systeem waarin vele factoren een rol spelen, zodat overal wel een tegenargument bij te vinden is als je oorzaak gevolg probeert te ontrafelen. Dit leidt dan ook meestal tot eindeloze discussies.

Het belangrijkste argument tegen 1 is altijd "Ik geef geen bal om jouw principes, ga door naar 2". Dat lijkt een onoverwinnelijk argument, waarom zouden ze om jouw principes moeten geven? Het is bijna nooit waar. De reden dat bij oorlogen altijd terug geredeneerd wordt tot de middeleeuwen, is omdat bijna iedereen een libertariër is en dat algemeen geaccepteerd is dat de agressor fout zit. Het beginpunt wordt dus steeds eerder gelegd om de werkelijke agressor vast te stellen, omdat alles wat daarna kwam dan zelfverdediging wordt. 

Mijn advies is dan ook om je te verzetten tegen de verleidelijke aansporingen om te gaan 'doorrekenen' waarom libertarisme beter zou werken dan hun halfbakken compromis van een beetje vrijheid voor dit met een beetje dwang voor dat. De verleiding is groot om mensen te overtuigen door met de uitkomsten te beginnen en terug te rekenen naar een 'beleid'. Dat sluit immers aan bij wat iedereen in de politiek doet? De communisten beloofden toch ook gouden bergen en verzonnen daar een theorie bij?

Het lijkt daarnaast ook niet te werken voor de libertarische boodschap. Er moet kennelijk een offerboodschap bij om succes te hebben, het moet niet te egoïstisch zijn. De succesverhalen zijn immers: "Offer je welvaart op voor de planeet", "Offer je vrijheid op voor het overleven van oma", "Offer je welvaart en je vrijheid op voor gelijkheid en het proletariaat". Mensen steken zichzelf in brand voor hun religie. Economische vooruitgang en vrijheid lijken aantrekkelijke argumenten, maar zijn dat kennelijk niet. Veel mensen spugen op je als je zegt dat libertarisme ze een tweede auto oplevert. Als je ze belooft hun auto af te nemen voor de planeet stemmen ze op je. Hadden ze goed gezien bij het WEF: "You will own nothing and be happy". Het verkoopt beter dan: "You will own plenty and plenty more"

Vandaar dat libertarisme is aangewezen op principiële argumenten. Dat daar veel welvaart uit voortkomt kun je maar beter weglaten.

Comments: