Het doodgeknuffelde brein

Vrijspreker: U las laatst het boek "The coddling of the American mind" door Greg Lukianoff en Jonathan Haidt. Nog wat van opgestoken?
Opperdienaar: De auteurs bespreken het verschijnsel dat kinderen in de VS steeds meer van risico's afgeschermd worden. Afgeschermd, niet alleen fysieke risico's, maar ook van van ideeën die iets afwijken van het gemiddelde. Zo noemen ze een checklist om te testen of je kind klaar is voor school. Een van de punten was of hij alleen een klein stukje naar school kon lopen. Vandaag de dag is dat illegaal in de VS. Het kan gebeuren dat de buren een kliklijn bellen en dat het kind uit huis gehaald wordt. Vanzelfsprekend is een kind veel veiliger bij de overheid. Dat er op universiteiten 'safe spaces' zijn waar studenten zich kunnen terugtrekken als ze een idee horen waar ze van schrikken, had ik al eerder behandeld.
 
De schrijvers zijn van mening dat dit slecht is voor kinderen. Ze horen risico's te kunnen nemen, zodat ze het gevoel krijgen voor grenzen en gevaren en het idee van controle over hun leven. Als ze steeds door een autoriteit worden afgeschermd van gevaren, zullen ze later ook sneller bij het eerste beste probleem om een autoriteit vragen die het probleem doet verdwijnen.
Vrijspreker: Het lijkt me ondoenlijk voor die autoriteit aangezien A kan schrikken van iets dat B zegt of doet en andersom.
Opperdienaar: Als heerser moet je dan om te beginnen iedereen zo dicht mogelijk bij elkaar krijgen en ook het liefst zo stil mogelijk houden. Het levendige 'debat' over de kleine verschillen, zoals Noam Chomsky voorstelt, levert denk ik al problemen op, omdat iedereen alsnog beschermd wil worden. Je wilt een intellectuele singulariteit.
lively debat small spectrum Chomsky
De auteurs halen Peter Gray aan die beweert dat kinderen met vrij spelen leren onderhandelen met anderen. Door vrij spelen te verminderen zouden mentale problemen zoals depressies en zelfmoord enorm zijn toegenomen.
Daarna halen ze  Steven Horwitz aan die bekeek wat gevolgen van de vermindering van vrij spelen zijn voor de daar uit voortkomende volwassenen. Wat hij de 'kunst van de associatie' noemt, ziet hij als essentieel voor een functionerende democratie. Hij noemt vrije steden als voorbeeld van samenlevingen waarbij de burgers hun conflicten voornamelijk zelf oplossen en nauwelijks toevlucht zoeken tot autoriteiten om hun problemen op te lossen.
"Bij vrij spelen is het van het grootste belang dat het altijd vrijwillig is. Iedereen kan afhaken op elk moment en de activiteit onderbreken. Dus kinderen moeten nauwkeurig op de behoeftes en zorgpunten van anderen letten, als ze het spel willen voortzetten. Ze moeten zelf conflicten over eerlijkheid oplossen zonder een volwassene die  ze daarbij te helpt" Volgens Gray is het zo dat als door volwassenen georganiseerde activiteiten de plaats in nemen van vrij spelen, deze dingen minder goed geleerd worden.
Horwitz: "Een samenleving die het moeilijker maakt voor kinderen om deze vaardigheden te leren, ontneemt hen de mogelijkheden om sociale interactie gladjes te doen verlopen. De verruwde omgangsvormen die hier het gevolg van zijn, creëren een wereld met meer conflict en geweld. Een wereld waar ieders eerste instinct steeds meer zal zijn het roepen om dwang door derde partijen om problemen op te lossen. Problemen die ze in staat zouden moeten zijn zelf op te lossen."
Ook het demoniseren van uitsluiting ziet hij als slecht. Uitsluiting is ook belangrijke terugkoppeling voor gedragsaanpassing. Als uitsluiting verboden wordt, krijgen kinderen geen terugkoppeling over hun gedrag. De autoriteit dwingt hun deelname af, onafhankelijk van hun gedrag.
 
Reason heeft er ook een interview aan 'the coddling of the american mind' gewijd.
 
Vrijspreker: Bescherming leidt tot gevaar?
Opperdienaar: Je kunt het vergelijken met de welvaartsstaat. Uitkeringen bedoeld om te beschermen, maken onderdanen afhankelijk en kwetsbaar. Dit soort ontwikkeling worden vaak het eerst duidelijk in de buitenlandse politiek, net zoals het geweld daar het eerst openlijk gebruikt wordt om problemen op te lossen. De drones vliegen eerst boven Yemen en daarna pas in het thuisland. Denk aan de onderdanen van Libië en Irak die beschermd moesten worden tegen gekke heersers.
Maar ook wat er in Waco Texas gebeurde was al een teken aan de wand. Daar werd een groep mensen aangevallen om de kinderen te beschermen, maar uiteindelijk moordde de overheid de hele gemeenschap uit, inclusief de kinderen waar het zogenaamd allemaal om te doen was.
Suzanne Venker noemt een ander voorbeeld in 'the snowflake culture is killing our kids': Op sommige universiteiten is klappen vervangen door met je handen wapperen, om te voorkomen dat er iemand getriggered wordt.
Vrijspreker: Het lijkt dat de intentie is om veiligheid te bevorderen, terwijl het juist agressie bevordert.
 

Comments: