De Opperdienaar was op een sollicitatie gesprek en de woordvoerder van het bedrijf legde uit hoe klanten werden binnengehaald. "Onze business is relatief stabiel en ongevoelig voor recessies, omdat we veel voor de overheid werken. Ook gaan wij lange termijn relaties met onze klanten aan."

De Opperdiienaar onderbrak hem:"Hoe kunnen jullie lange termijn relaties opbouwen als jullie klanten politiici zijn?"

De woorddvoerder van het bedrijf lachtte schamper, alsof een kind hem gevraagd had waarom varkens niet konden vliegen. "Onze klanten zijn niet de politici, maar meer de laag bureacraten eronder. Die opereren onafhankelijk van politici en daarom komt er een constante stroom opdrachten naar ons toe, onafhankelijk van welke politiicus daar boven staat.."

"Aha", dacht de Opperdienaar, "Vandaar dat de hoeveelheid ambtenaren alleen maar groeit. Hij hoorde laatst zelfs dat het CPB bij het doorrekenen van de verschillende partijprogrammas de pro forma opmerking dat 'de hoeveelheid ambtenaren zal worden gereduceerd' met een korrel zout neemt, omdat het nog nooit gebeurd is."

Thuisgekomen staarde hij naar zijn stembiljet. Kiezen voor de Partij van de Slavernij was niet mogelijk, omdat het benodigde aantal handtekeningen niet gehaald was. Maar eigenlijk maakte het in het huidige systeem helemaal dus geen zier uit wie er boven de laag bureaucraten zat. Misschien dat hij zijn stem kon verkopen aan iemand die hem wel wat waard vond. 

De verkiezingen waren al snel en op zijn werk vonden verhitte debatten plaats. Allemaal mensen die het kennelijk heel belangrijk vonden wie de verkiezingen won. Je zou zeggen dat ze daar dan ook wel wat geld voor over hadden, maar dat leek tegen te vallen en de Opperdienaar ving keer op keer bot. Hij merkte wel dat het er vooral om ging wie er niet won. Zo hoorde hij bij de koffiezet automaat: "Als je op die stemt, stem je eigenlijk op die. Als je die niet wilt, moet je dus op haar stemmen." De Opperdienaar voerde de verkoopdruk bij de volgende collega iets op:"Geef je om je natie, je vlag en je volk en de toekomst van je kinderen en de toekomst van andere arme zielige kindertjes die je met grote onschuldige ogen aanstaren?". Dat stuk ging wel goed, daarna werd het moeilijker:"Met hoeveel euro zou je die liefde kunnen typeren?" Meestal kon hij aan de reaktie nu wel zien hoe de vlag hing en of de slotopmerking :"Je kunt mijn stem bij de verkiezingen kopen en hiermee aan deze liefde uitdrukking geven", nog zin had.

"Wat moet je er voor hebben ?", vroeg plotseling iemand rechts achter? "30 euro"antwoordde de Opperdienaar. "Verkocht. Je moet Jan Peter Balkenende aankruisen en een foto van het biljet meenemen als bewijs". 

Eindelijk een koper gevonden die kennelijk een groot gevaar zag in Balkenende en wilde dat zo veel mogelijk mensen hem afkruisten met het rode potlood dat gevaar aangaf. Op de Opperdienaar kon je rekenen. Om de klant nog extra van dienst te zijn zou hij ook de vingerkootjes van de heilige Adolfus uit de relekwie doos halen. Als hij die boven de stembus hield, zou de afkruisiging extra kracht krijgen. Dat was wel nooit bewezen, maar sommige dingen waren nu eenmaal gewoon waar, dat voelde je aan, daar had je geen rede of logica voor nodig. Je scheen zelfs te kunnen beredeneren dat de rede je niets over de waarheid vertelde, maar dat snapte de Opperdienaar niet. Het leek op iemand een brief sturen waar in uitgelegd stond dat de post nooit werkte. In het stemhokje kruiste hij Balkenende af met het rode potlood, filmde het geheel en zwaaide het zakje met de vingerkootjes van de St Adolfus boven de stembus.

Het effect was overweldigend, de volgende dag al trad Balkenende af. De koper kon tevreden zijn. Wat zou hij eens met die 30 euro van Balkenende gaan doen: Vergokken, of aan drugs of sex uitgeven?

Comments: