In het boek 'The Welfare State We are in'  beschrijft James Batholomew dat gedurende de laatste 50 jaar van de 20ste eeuw, de burgers van Hong Kong geregeerd werden door een ongeïnteresseerde en afstandelijke bureaucratie. John James Cowperthwaite was er 'financial secretary'. Hij regeerde over een grote groep arme mensen die een bruto nationaal product per hoofd van de bevolking hadden, 1/5 van dat van groot Brittanië. Hong Kong had bijna geen landbouw grond, geen natuurlijke delfstoffen, zelfs niet genoeg water. Al die tijd kwamen er miljoenen arme vluchtelingen binnen vanuit China. Hong Kong had geen democratie.

In het moederland Engeland was wel een democratie. Daar werden sociale programma's toegevoegd, oorlogen gefinancierd en belastingen verhoogd, om de stemmen binnen te halen voor een verkiezingsoverwinning. In de jaren 70 waren de engelse heersers bijna failliet en moesten ze bedelen bij het IMF om hulp.

In de tussentijd weerstond John James Cowperthwaite alle verleidingen om mee te gaan in het voorbeeld van het moederland. Hij liet belastingen op 15% en deze werden alleen op salarissen geheven. De rijken betaalden niet meer belasting dan de armen. Er was weinig regulering. Als de middenklasse huizen wilden, moesten ze die zelf betalen. Als ondernemers een tunnel onder de haven wilden, moesten ze dat maar van hun eigen geld bekostigen.

Hong Kong's economie groeide jaarlijks 2 tot 3 keer zo hard als die van Engeland. In 1992 was het inkomen per hoofd van de bevolking hoger dan dat van Engeland. Ook waren de onderdanen zonder democratie vrijer dan die van Engeland. Volgens wikipedia hebben de onderdanen in Hong Kong nu gemiddeld een inkomen van $49.137 terwijl dit in Engeland $36,605 is.

Vrijspreker: Is het niet overduidelijk dat vrijheid werkt?

Opperdienaar: Het maakt juist duidelijk dat vrijheid niet werkt: Wie kan er ook maar 1 gouverneur van Hong Kong noemen zonder wikipedia te raadplegen? Dit terwijl iedereen weet wie die vrouw is die met een met diamanten hoofddeksel van een miljard pond, de onderdanen oproept tot het aanhalen van de broekriem.

Opperdienaar: Allereerst moet geconcludeerd worden dat dit maar 1 voorbeeld is.

Vrijspreker: Maar er zijn er veel meer; noord en Zuid Korea, Oost en West Duitsland

Opperdienaar: Het maakt niet uit hoeveel voorbeelden je kunt vinden. Een correlatie tussen 2 dingen (vrijheid en welvaart), wil absoluut niet zeggen over een oorzaak gevolg verband. Zo is regen gecorreleerd met het dragen van paraplu's en daar kun je 1000 voorbeelden van vinden, maar dit wil niet zeggen dat je het kunt laten regenen door een paraplu op te zetten.

Wetenschappelijk gezien is er maar 1 manier om oorzaak gevolg verbanden aan te tonen. Dat is door een aantal willekeurige landen te nemen, random op een aantal dwang lost te laten en bij een aantal niet en dan te kijken wat er gebeurt. Zo'n experiment zou echter onethisch zijn.

Kortom, al je voorbeelden die laten zien dat vrijheid en welvaart gelijke tred houden, zeggen niets over een oorzaak en gevolg relatie. Daarnaast is wetenschappelijk gezien 1 tegenvoorbeeld genoeg om de theorie onderuit te halen. Als dat niet te vinden is, beginnen we over de welvaartsverdeling. Dit debat kunnen we eindeloos rekken als etatisten. We vinden het allemaal best, zolang je maar niet morele argumenten gebruikt. Dat doen wij namelijk al en met groot succes. 

Vrijspreker: Iets complex als een economie is toch gewoon niet centraal te plannen?

De nederlandse onderzoeker Ab Dijksterhuis ontdekte dat mensen beslissingen met minder dan 12 criteria het best bewust kunnen maken. Bij complexere zaken laten onze rationele vermogens het echter afweten en is het beter om alles in je op te nemen en er een nachtje over te slapen. Ik leid daar uit af dat het centraal plannen van de keuzes van alle onderdanen, voor een geniaal iemand als ik, mogelijk moet zijn als ik iets meer in bed blijf liggen.

Comments: