Vrijspreker: U viel laatst iets op waarbij beide kanten van een debat elkaar van hypocrisie beschuldigen. Hoe zit dat?

Opperdienaar: Het was bijvoorbeeld zichtbaar bij het immigratie vraagstuk in de VS. Waar de Democraten onder Biden 20 miljoen immigranten binnen haalden, wilde Trump met zijn volgers juist de grens dicht gooien. Toen Trump bekend maakte asiel te willen verlenen aan de Zuid Afrikaanse boer (bekend van het lied: kill the boer, kill the farmer) waren de rapen gaar.

Aan de democratische kant werd gezegd "kijk eens wat een hypocrieten, ze zijn tegen immigratie maar als het om witte mensen gaat die geen asiel nodig hebben, kan het opeens wel"

Tegelijkertijd zeggen Republikeinen "Wat een hypocrieten, ze haalden zelf 20 miljoen immigranten binnen, maar je biedt 64 witte boeren asiel aan en de wereld staat in brand"

Ongeveer hetzelfde zag je gebeuren toen Hillary Clinton Trump beschuldigde van omkoping toen hij een vliegtuig uit Qatar als schenking accepteerde. Wederom was het "Wat een hypocriet, kijk hoeveel Hillary zelf als schenking aannam toen ze op het state department werkte" en aan de andere kant "Dus nu kan je opeens wel giften aannemen?"

Vrijspreker: Wie heeft de discussie nu gewonnen bij hypocrisie?

Opperdienaar: Je zou kunnen zeggen "ze zijn beiden hypocriet", klaar. Niemand gewonnen. 

Hoewel het waarschijnlijk wel waar is, voelt het echter wat te gemakkelijk aan. Je zou er een aantal kanttekeningen bij kunnen verzinnen.

Stel de actie werd speciaal gedaan om de hypocrisie van de tegenstander bloot te leggen. Een groot deel van politiek is immers gerichte steun verkopen als een algemeen principe (bijv. de CO2 uitstoot moet laag zijn <-> we bevoordelen bepaalde fabrikanten). Je verkoopt steun aan een speciale lobbygroep als een algemene regel die voor iedereen geldt en niemand speciaal bevoordeelt.

Dus als je tegenstander zegt "we doen dit helemaal niet om gekleurd stemvee te importeren, maar om de vervolgden der aarde een veilige omgeving te bieden", dan brengt het aanbieden van een veilige omgeving aan witte Zuid-Afrikaanse boer aan het licht dat dit principe onzin was.

De zwakte zit in de leugen en de leugen was dat het een principe was. Je neemt daarom het principe van de tegenstander over, neemt het voor waar aan en wacht tot hij triggert doordat het eigenlijk een leugen was.

Niet dat de strijd daarmee gewonnen is. De reactie is meestal dat het principe gewijzigd wordt om hetzelfde speciale belang te verdedigen. Een nieuwe verpakking dus.

Mensen doen dit vaak zonder het zelf door te hebben. Denk aan "ze hebben massavernietigingswapens, dus een invasie is gerechtvaardigd. Geen WMD? We moeten slechte dictator verdrijven. Is ie weg? Uhh we waren hier altijd al om democratie te brengen"

Dus er is een plan en de rol van de politicus is om daar een verhaal bij te bedenken dat verhult wie er bevoordeeld wordt door het geheel te verhullen als nobele zaak die algemeen geldt. Je kunt zelfs stellen dat boeken als "Das Kapital" en "Mein Kampf" in dit licht gezien kunnen worden. How do you want your urge to rule wrapped? Klasse socialisme of Rasse socialisme?

Mensen raken dan in de war door te denken dat Nazi's en communisten ideologische vijanden waren, dat de verpakking de oorzaak voor het conflict was. De ideologie is echter alleen verpakking voor "ik wil de macht". Het is als denken dat het conflict ging over de voorkeur voor bruine hemden tegenover rode hemden. Er is geen ideologisch verschil.

Echter, de verpakking serieus nemen, kan een soort trolaanval zijn op de werkelijke inhoud als je de zaken benadrukt die onder het principe vallen, maar de inhoud tegenspreken. De tegenstander moet de verpakking veranderen zodat die wel jouw asielzoekers, maar niet zijn asielzoekers dekt en dat hebben sommige mensen door die in het principe geloofden. Als je die basis verwijdert, kan het bouwwerk niet blijven staan.  Natuurlijk zijn er altijd mensen die niets door hebben:

after six days of this, when the great orgasm was quivering to its climax and the general hatred of Eurasia had boiled up into such delirium that if the crowd could have got their hands on the 2,000 Eurasian war-criminals who were to be publicly hanged on the last day of the proceedings, they would unquestionably have torn them to pieces—at just this moment it had been announced that Oceania was not after all at war with Eurasia. Oceania was at war with Eastasia. Eurasia was an ally.

Without words said, a wave of understanding rippled through the crowd. Oceania was at war with Eastasia! The next moment there was a tremendous commotion. The banners and posters with which the square was decorated were all wrong! Quite half of them had the wrong faces on them. It was sabotage! The agents of Goldstein had been at work! There was a riotous interlude while posters were ripped from the walls, banners torn to shreds and trampled underfoot. 

The thing that impressed Winston in looking back was that the speaker had switched from one line to the other actually in midsentence, not only without a pause, but without even breaking the syntax. 

Democratie is ook 1 van die verpakkingen/schaamlappen die een leugen zijn voor de onderliggende waarheid van machtswellust. Een leugen die kraakt onder een tornado van electorale opstand in heel Europa.

Comments: